The band was established in the Summer of 2018 and released their EP under the name “Alpha Females” in the Fall of the same year. There were four musicians in the group then, and this first album included four songs – each in a slightly different musical style. The release was an experiment aimed at verifying the final tone of the band, and ended in half-success, since the specific sound of the band became defined much later, with the addition of new instruments (cello and keys) to an otherwise standard rock ensemble.

Unexpected, yet very rewarding results of publishing the EP included enthusiastic reactions from the local music community, which in turn led to invitations to participate in music festivals and concerts and a nomination for the Pomeranian Storms Award 2018 in the category of “Discovery of the Year in Culture”.

The finding of own sound and the presence of new musicians inspired the group to change its name to a shorter and fiercer: Alfah Femmes. The band strongly recommends other bands not to change their name, especially those at the beginning of their activity, and even more so those who have already collected first positive reviews under their original name. This is an objectively dumb move. However sometimes being dumb just feels too good, like writing songs in a shaky economic reality or spontaneous changes in the names of newly formed bands. So probably because of that, the first LP “No need to die”, released by the band Alfah Femmes on Oct 24th 2020, contains a couple cover songs of the little known band “Alpha Females” which disappeared faster than it emerged, somewhere at the turn of 2018-2019.

What’s in a name? The first songs were already written when Zofia and Przem were flipping ideas for potential inexistent bands and album titles, driving across Poland in an old Dodge Caravan. This popular summer road trip game gave life to the bands final brand – a nod to Violent Femmes, The Australian band “Dan Kelly and the Alpha Males”, the Riot Grrrl movement, and at the same time – a dare to participate in contemporary feminist discourse.

Zespół został założony latem 2018 aby jesienią tego samego roku pod nazwą “Alpha Females” wydać pierwszą płytę EP. Grupa liczyła wówczas czterech muzyków, a na albumie znalazły się cztery utwory w różnych muzycznych stylistykach; Jego wydanie było eksperymentem mającym na celu weryfikację docelowego brzmienia zespołu. Eksperymentem zakończonym pół-sukcesem, bo właściwy sound wyklarował się znacznie później, wraz z dołączeniem do typowo gitarowego zestawu nowych instrumentów (wiolonczela i klawisze).

Nieoczekiwaną, a jednocześnie fortunną konsekwencją wydania EP była pozytywna reakcja lokalnego środowiska muzycznego, co z kolei zaowocowało zaproszeniami do udziału w festiwalach i koncertach oraz nominacją do nagrody Pomorskie Sztormy 2018 w kategorii “Odkrycie Roku w Kulturze”.

Ugruntowanie się brzmienia i pojawienie się nowych muzyków zainspirowało zespół do zmiany nazwy na krótszą i mocniejszą: Alfah Femmes. Zespół zdecydowanie nie poleca zmian nazwy innym zespołom, a szczególnie tym na początku swojej działalności, a jeszcze szczególniej tym, które zdążyły już zebrać pierwsze pozytywne recenzje pod oryginalną nazwą. Jest to obiektywnie bardzo głupi ruch. Głupota ma jednak swój urok, dlatego dla jednych atrakcyjne jest np. pisanie piosenek w dołującej rzeczywistości ekonomicznej, a dla innych spontaniczne zmiany nazw nowo założonych zespołów, albo oba z powyższych. Pewnie dlatego pierwsza płyta LP “No need to die” wydana przez zespół Alfah Femmes 24 października 2020 r., zawiera covery mało znanego zespołu “Alpha Females” który zniknął szybciej niż się pojawił, gdzieś na przełomie lat 2018-2019.

Co jest w imieniu? Piosenki były już napisane kiedy Zofia i Przem przerzucali się hipotetycznymi nazwami nieistniejących grup i płyt, przemierzając polskie zakręty starym Dodgem Caravan. Z tej popularnej, letniej gry podróżnej wyłoniła się ostateczna nazwa zespołu – ukłon w stronę Violent Femmes, australijskiego zespołu Dan Kelly and the Alpha Males, nurtu Riot Grrrl, a jednocześnie prowokacja do uczestnictwa we współczesnym dyskursie feministycznym.